Josif Marinković (1851-1931) je bio srpski kompozitor i horovođa. Jedan je od najvećih kompozitora Srbije s kraja XIX i početka XX veka. Poput većine muzičara svog vremena uglavnom je bio posvećen vokalnoj muzici.
U Marinkovićevom stvaralaštvu najznačajnije mesto pripada solo pesmama koje je komponovao na stihove romantičarskih pesnika ili po motivima narodnih pesama. Smatra se utemeljivačem ovog žanra u srpskoj muzici. Najzanimljivije su pesme koje je komponovao na stihove poezije Jovana Jovanovića Zmaja, Jovana Grčića Milenka, Đure Jakšića, Vojislava Ilića... Mnoge pesme je radio u više verzija, pa se kroz njih može pratiti sazrevanje njegove kompozitorske tehnike. Inspiraciju za svoje solo-pesme često je nalazio i u duhu narodne pesme. Komponovao je u stilu bliskom folkloru, stvarajući omiljeni žanr u srpskoj muzici - sevdalinke („Šano, dušo“, „Stojanke“, „Iz grad u grad“…).
Pored solo-pesama, Marinković se bavio i horskom muzikom. Komponovao za muške, mešovite, ženske i dečje horove. Napisao je jedanaest kola – spletova obrada narodnih pesama, koje se smatraju pretečama Mokranjčevih Rukoveti. Komponovao je horske kompozicije na rodoljubive stihove, od kojih su neke bile izuzetno poznate. Takođe, se ističu horska dela s klavirom. Taj stil je prvi uveo u srpsku muziku.
Lazar Mitrović